Liefste Kinepolis,
Ik zag.
In het kader van het filmfestival in Gent ben ik nog eens op bezoek geweest in een van uw filialen. Het was lang geleden en de nieuwe ingang: mooi, glamoureus, groot, ruim. Maar wat is die geur wanneer ik bewonderend rondloop als deze grootsheid? Opgewarmde popcorn zo blijkt. Een fenemoon zo oud als de filmkunst zelf denk ik bij mezelf, goed zo, traditie moet in ere gehouden worden.
Ik vond het niet erg om 20 minuten te wachten in een meute drummende mensen om binnen te mogen in de filmzaal. Vertraging overkomt de besten (vraag het aan de NMBS), en de film was goed dus daarover hoor je mij niet klagen. Wat me wel mateloos irriteerde was het feit dat de meute mensen rondom mij allemaal aan het eten en drinken waren. De man naast mij stond met een Carlsberg in de hand te klagen over de vertraging. Mijn persoonlijke afkeer van het Deense öl niet meegerekend, stond ik er toch van te kijken. Stond die man te wachten om een film te zien of was hij zich aan het voorbereiden op een avond stappen?
Goed, deuren gaan open, meute beweegt zich synchroon schommelend richting het grote witte doek. Oei, heb ik op iemands tenen getrapt? Hopelijk niet want wat er zich ook onder mijn rechter bevond kraakte serieus. Oef, het was maar een een lege doos popcorn. Een doos, op het tapijt gesmeten, vreemd. Volgende vreemde sensatie, nattigheid ter hoogte van mijn enkel. Ik kijk en een blik Carlsberg (ik verwijt niemand) botst nog na op vijf centimeter van mijn voet. Vuilbakken worden overschat zo blijkt.
Ik hoorde.
Eens gezeten, gefocust op het beeld overkomt me het bekende gevoel van irritatie. Naast mij een jongeman die zich lustig tegoed doet aan het eten van de populaire Buggles. De film was nog niet begonnen, maar blijkbaar was de man uitgehongerd, te horen aan zijn geschrok. Het enige geluid dat zijn eten kon overstemmen was het geluid die de zak maakte waar hij met regelmaat van de klok in graaide.
Achter mij een hoop mensen die het een pak nacho's delen. Daarnaast iemand die met een nooit gehoorde passie het laatste beetje cola uit zijn plastieken bekertje probeerde te slurpen met behulp van een rietje. Was er maar een andere manier om te drinken, gewoon beker aan de lippen en kappen maar. Zover was die blijkbaar nog niet geëvolueerd.
Ik was geïrriteerd.
Hoe is het mogelijk dat mensen blijbaar niet zonder eten of drinken (en dan nog van een bepaalde soort, van ergens bovenaan het topje van de voedselpiramide)een twee uur durende film kunnen doorkomen? Haalt kinepolis nog geld uit ticketverkoop of zijn de talloze voedsel- en drankmogelijkheden de oorzaak van hun omzet.
Ik pleit voor cinema's zonder eten of drank. Ik was blijkbaar in de minderheid afgaande op de consumptie tijdens die film die ik zag.
Ik heb geschreven.
Ik zag.
In het kader van het filmfestival in Gent ben ik nog eens op bezoek geweest in een van uw filialen. Het was lang geleden en de nieuwe ingang: mooi, glamoureus, groot, ruim. Maar wat is die geur wanneer ik bewonderend rondloop als deze grootsheid? Opgewarmde popcorn zo blijkt. Een fenemoon zo oud als de filmkunst zelf denk ik bij mezelf, goed zo, traditie moet in ere gehouden worden.
Ik vond het niet erg om 20 minuten te wachten in een meute drummende mensen om binnen te mogen in de filmzaal. Vertraging overkomt de besten (vraag het aan de NMBS), en de film was goed dus daarover hoor je mij niet klagen. Wat me wel mateloos irriteerde was het feit dat de meute mensen rondom mij allemaal aan het eten en drinken waren. De man naast mij stond met een Carlsberg in de hand te klagen over de vertraging. Mijn persoonlijke afkeer van het Deense öl niet meegerekend, stond ik er toch van te kijken. Stond die man te wachten om een film te zien of was hij zich aan het voorbereiden op een avond stappen?
Goed, deuren gaan open, meute beweegt zich synchroon schommelend richting het grote witte doek. Oei, heb ik op iemands tenen getrapt? Hopelijk niet want wat er zich ook onder mijn rechter bevond kraakte serieus. Oef, het was maar een een lege doos popcorn. Een doos, op het tapijt gesmeten, vreemd. Volgende vreemde sensatie, nattigheid ter hoogte van mijn enkel. Ik kijk en een blik Carlsberg (ik verwijt niemand) botst nog na op vijf centimeter van mijn voet. Vuilbakken worden overschat zo blijkt.
Ik hoorde.
Eens gezeten, gefocust op het beeld overkomt me het bekende gevoel van irritatie. Naast mij een jongeman die zich lustig tegoed doet aan het eten van de populaire Buggles. De film was nog niet begonnen, maar blijkbaar was de man uitgehongerd, te horen aan zijn geschrok. Het enige geluid dat zijn eten kon overstemmen was het geluid die de zak maakte waar hij met regelmaat van de klok in graaide.
Achter mij een hoop mensen die het een pak nacho's delen. Daarnaast iemand die met een nooit gehoorde passie het laatste beetje cola uit zijn plastieken bekertje probeerde te slurpen met behulp van een rietje. Was er maar een andere manier om te drinken, gewoon beker aan de lippen en kappen maar. Zover was die blijkbaar nog niet geëvolueerd.
Ik was geïrriteerd.
Hoe is het mogelijk dat mensen blijbaar niet zonder eten of drinken (en dan nog van een bepaalde soort, van ergens bovenaan het topje van de voedselpiramide)een twee uur durende film kunnen doorkomen? Haalt kinepolis nog geld uit ticketverkoop of zijn de talloze voedsel- en drankmogelijkheden de oorzaak van hun omzet.
Ik pleit voor cinema's zonder eten of drank. Ik was blijkbaar in de minderheid afgaande op de consumptie tijdens die film die ik zag.
Ik heb geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten