Ik zie hier een ongelooflijk gemiste kans inzake titel.
Het lag zo mooi voor de hand.
Woordspeling
Parodie.
Project Runaway.
Jammer
vrijdag 18 december 2009
De schoonheid van contradictie
Schoonheid is een groot woord.
Maar mijn voorliefde voor ironie wordt vaak gevoederd door wat ik zie rondom mij.
Website van De Morgen: "reconstructie dodelijk ongeval Torhout overgedaan". Bovenaan de pagina een banner met reclame voor Porche. Het filmpje toont een dergelijke wagen die door de velden scheurt.
Maar mijn voorliefde voor ironie wordt vaak gevoederd door wat ik zie rondom mij.
Website van De Morgen: "reconstructie dodelijk ongeval Torhout overgedaan". Bovenaan de pagina een banner met reclame voor Porche. Het filmpje toont een dergelijke wagen die door de velden scheurt.
Het rijk der ongeschreven regels
Studentenkamers zijn niet altijd geaccommodeerd zoals het hoort. Studenten zijn dan ook niet de meest kritische huurders. “Bezet” galmt het door de ijskoude gang, maar op hetzelfde moment zwaait iemand de toiletdeur open. Te laat. Hadden we maar een slot op onze deur. Kloppen, wachten op antwoord en dan handelen afhankelijk van dat antwoord aan de andere kant van de deur. Dat is de normale gang van zaken. Maar wat is normaal? Welke norm schrijft ons dit procedé bij het toiletbezoek voor?
Ongeschreven regels! Ongeschreven regels zijn de bakermat van ons sociaal bestaan. We omschrijven ons land maar al te graag als een ‘rechtsstaat’, een ‘democratie’ en uiteraard het mooie ‘constitutionele parlementaire monarchie’. Een voor een concepten die een vorm van wetten impliceren, wetten die wij als onderdanen van de drie gescheiden machten naleven met als doel niet gestraft te worden.
Maar de ware samenleving is te herkennen aan het wederzijdse respect dat we elkaar gunnen in de vorm van de ongeschreven regels. Er zijn er honderden, die we elke dag toepassen, en waar we elke dag zelf de begunstigden van zijn. Het rijk der ongeschreven regels is als zuurstof in de lucht, vanzelfsprekend. Af en toe treedt er echter een boosdoener op die ons eraan herinnert dat niet alles vanzelfsprekend is, het metaforische fijn stof van de samenleving zeg maar.
“Sorry” zeggen wanneer je per ongeluk tegen iemand aan loopt, een stap opzij zetten wanneer een jonge moeder met kinderwagen moet passeren, “dank u” zeggen in de winkel, een gevallen boodschappentas van een oude dame oprapen (en teruggeven!), darmen onder controle houden in het bijzijn van anderen. Het zijn acties die geen plaats hebben in ons wetboek en die niet bestraft worden als je het nalaat ze uit te voeren. Maar we doen het.
Noem het ‘medemenselijkheid’, ‘sociaal gedrag’, noem het ’normaal’. Ik noem het ‘ongeschreven regels’, fundamenten uit gewapend beton van de fragiele maatschappij waar vriendelijkheid soms ver te zoeken is.
Met dit alles in gedachten zou ik toch nog steeds een slot op die toiletdeur willen plaatsen, tegen het fijn stof.
Ongeschreven regels! Ongeschreven regels zijn de bakermat van ons sociaal bestaan. We omschrijven ons land maar al te graag als een ‘rechtsstaat’, een ‘democratie’ en uiteraard het mooie ‘constitutionele parlementaire monarchie’. Een voor een concepten die een vorm van wetten impliceren, wetten die wij als onderdanen van de drie gescheiden machten naleven met als doel niet gestraft te worden.
Maar de ware samenleving is te herkennen aan het wederzijdse respect dat we elkaar gunnen in de vorm van de ongeschreven regels. Er zijn er honderden, die we elke dag toepassen, en waar we elke dag zelf de begunstigden van zijn. Het rijk der ongeschreven regels is als zuurstof in de lucht, vanzelfsprekend. Af en toe treedt er echter een boosdoener op die ons eraan herinnert dat niet alles vanzelfsprekend is, het metaforische fijn stof van de samenleving zeg maar.
“Sorry” zeggen wanneer je per ongeluk tegen iemand aan loopt, een stap opzij zetten wanneer een jonge moeder met kinderwagen moet passeren, “dank u” zeggen in de winkel, een gevallen boodschappentas van een oude dame oprapen (en teruggeven!), darmen onder controle houden in het bijzijn van anderen. Het zijn acties die geen plaats hebben in ons wetboek en die niet bestraft worden als je het nalaat ze uit te voeren. Maar we doen het.
Noem het ‘medemenselijkheid’, ‘sociaal gedrag’, noem het ’normaal’. Ik noem het ‘ongeschreven regels’, fundamenten uit gewapend beton van de fragiele maatschappij waar vriendelijkheid soms ver te zoeken is.
Met dit alles in gedachten zou ik toch nog steeds een slot op die toiletdeur willen plaatsen, tegen het fijn stof.
maandag 23 november 2009
Scary Bitches
In tijden van veel werk en gebrek drive, grijp ik graag terug naar volgende muziek.
Het is fout.
Het is gruwelijk.
Het gaat over dood. Soms incest, soms bestialisme.
En misschien is er iets mis met mij, maar ik wordt er extreem vrolijk van.
Het is fout.
Het is gruwelijk.
Het gaat over dood. Soms incest, soms bestialisme.
En misschien is er iets mis met mij, maar ik wordt er extreem vrolijk van.
zaterdag 21 november 2009
woord van de dag?
amfobie, een vrees voor kikkers?
ter ere van E. die bang is voor kikkers en nachtmerries heeft over uiteenspattende varianten.
ter ere van E. die bang is voor kikkers en nachtmerries heeft over uiteenspattende varianten.
woensdag 18 november 2009
Antichrist
Dit is geen recensie.
Ik was er naar uit aan het kijken. Eindelijk tijd gevonden om de nieuwe von Trier te zien.
Meer dan twee jaar geleden schreef ik mijn thesis over de "rukker van het witte doek" zoals de Deen zichzelf wel eens noemt. Toen al werd Antichrist aangekondigd. Maar net voor de thesis-deadline lees ik op een deense nieuwssite dat onze Lars in een depressie verzeild is en bijgevolg loopbaanonderbreking neemt. Ik wacht dus al lang. Maar hij is terug. En hoe.
Scandinaven functioneren goed na een mentale aandoening ten gepasten tijde zo blijkt. Strindberg is er niet het minste voorbeeld van. Maar de gelijkenissen tussen de twee zijn al genoeg aangehaald. Genoeg daarover dus.
Antichrist.
In de aanloop naar de lancering van het laatste geesteskind van von Trier las ik een hoop artikels. De meesten focusten zich op concepten als 'genitale verminking', 'depressie' en 'lust'.
Goed, die waren op afspraak. Maar laat ons vooral eens kijken naar AL de rest. DOP Anthony Dod Mantle, een habitué bij von Triers films, zag de samenwerking weer zitten en fotografisch is de film dan ook echt af. Wat had ik hier graag een foto onder geplakt. Van bijtend stil tot barok grotesk, tussen pijnlijke lust tot passionele verminking. Het klinkt niet direct als een uitnodiging (of toch).
Ik geef het volgende toe. Ik ben nog maar twee maal lichtelijk misselijk geweest na het zien van een film.
De eerste keer was na Requiem for a dream die ik ondertussen zo'n negen jaar geleden in de cinema zag. De eindmontage met neergang van de drie hoofdpersonages liet me achteraf spontaan iets heel sterk bestellen op café. Ik weet niet meer met wie ik naar de film gegaan was, maar wel dat die persoon dezelfde reactie had.
De twee keer bij Antichrist. Maar ondanks het wrange gevoel dat mijn maag in beslag had genomen, kon ik toch alleen maar zeggen dat het een schitterende film was. Ok , sommige beelden zullen me nog lang achtervolgen en ik loop nu al twee dagen in een wijde boog rond elke schaar heen, maar toch.
Ik was er naar uit aan het kijken. Eindelijk tijd gevonden om de nieuwe von Trier te zien.
Meer dan twee jaar geleden schreef ik mijn thesis over de "rukker van het witte doek" zoals de Deen zichzelf wel eens noemt. Toen al werd Antichrist aangekondigd. Maar net voor de thesis-deadline lees ik op een deense nieuwssite dat onze Lars in een depressie verzeild is en bijgevolg loopbaanonderbreking neemt. Ik wacht dus al lang. Maar hij is terug. En hoe.
Scandinaven functioneren goed na een mentale aandoening ten gepasten tijde zo blijkt. Strindberg is er niet het minste voorbeeld van. Maar de gelijkenissen tussen de twee zijn al genoeg aangehaald. Genoeg daarover dus.
Antichrist.
In de aanloop naar de lancering van het laatste geesteskind van von Trier las ik een hoop artikels. De meesten focusten zich op concepten als 'genitale verminking', 'depressie' en 'lust'.
Goed, die waren op afspraak. Maar laat ons vooral eens kijken naar AL de rest. DOP Anthony Dod Mantle, een habitué bij von Triers films, zag de samenwerking weer zitten en fotografisch is de film dan ook echt af. Wat had ik hier graag een foto onder geplakt. Van bijtend stil tot barok grotesk, tussen pijnlijke lust tot passionele verminking. Het klinkt niet direct als een uitnodiging (of toch).
Ik geef het volgende toe. Ik ben nog maar twee maal lichtelijk misselijk geweest na het zien van een film.
De eerste keer was na Requiem for a dream die ik ondertussen zo'n negen jaar geleden in de cinema zag. De eindmontage met neergang van de drie hoofdpersonages liet me achteraf spontaan iets heel sterk bestellen op café. Ik weet niet meer met wie ik naar de film gegaan was, maar wel dat die persoon dezelfde reactie had.
De twee keer bij Antichrist. Maar ondanks het wrange gevoel dat mijn maag in beslag had genomen, kon ik toch alleen maar zeggen dat het een schitterende film was. Ok , sommige beelden zullen me nog lang achtervolgen en ik loop nu al twee dagen in een wijde boog rond elke schaar heen, maar toch.
donderdag 5 november 2009
Delvaux revisited
Ik hoorde.
Niks.
Mocht ik in een café wonen, zou het "Spoor Zero" heten. Of toch als de eigenaar even weinig inspiratie had als die van de talloze "Spoor 11" of "Spoor 13" cafés. Ik woon naast spoor 1, moest het nog niet duidelijk zijn. Gevolgen hiervan zijn tijdelijke storingen in mijn sfeerverlichting en stukken van interessante tv-programma's die ik moet missen wegens voorbij donderende goederentreinen. Vannacht en vandaag....alleen stilte. Het maakt van mij bijna een aanhanger van het 'glas is halfvol'-principe, een optimist die in alles het positieve ziet, zelfs van een treinstaking...maar wees gerust, ik blijf mezelf.
Ik zag.
Bijna niemand.
Mijn immer grote journalistieke interesse dreef mij rond 18u naar het station Gent Sint-Pieters. Bevreemdend. Waar anders een stroom van mensen zijn weg naar de uitgang probeert te vinden (met een eenzame zalm die tegen de stroming in moet zwemmen), zag ik nu alleen enkele mensen die de catacomben onder de spoorlijn als gateway naar de achterkant van het station gebruikten. De vrouw op de l'Oréal reclame lijkt de enige te zijn die de treinstaking aan zich voorbij laat gaan. Ze blijft lachen. Voor modellen is het glas altijd halfvol.
Perrons verlaten. "Niet instappen" vertelt mij het bordje naast een verlaten trein. Foto's waard.
Paul Delvaux comes to mind. Ik weersta de drang een pastiche van zijn werk digitaal vast te leggen. Het regende. Het was te koud. Ik zou niet kunnen blijven lachen. Alleen perrons en treinen dus.
Niks.
Mocht ik in een café wonen, zou het "Spoor Zero" heten. Of toch als de eigenaar even weinig inspiratie had als die van de talloze "Spoor 11" of "Spoor 13" cafés. Ik woon naast spoor 1, moest het nog niet duidelijk zijn. Gevolgen hiervan zijn tijdelijke storingen in mijn sfeerverlichting en stukken van interessante tv-programma's die ik moet missen wegens voorbij donderende goederentreinen. Vannacht en vandaag....alleen stilte. Het maakt van mij bijna een aanhanger van het 'glas is halfvol'-principe, een optimist die in alles het positieve ziet, zelfs van een treinstaking...maar wees gerust, ik blijf mezelf.
Ik zag.
Bijna niemand.
Mijn immer grote journalistieke interesse dreef mij rond 18u naar het station Gent Sint-Pieters. Bevreemdend. Waar anders een stroom van mensen zijn weg naar de uitgang probeert te vinden (met een eenzame zalm die tegen de stroming in moet zwemmen), zag ik nu alleen enkele mensen die de catacomben onder de spoorlijn als gateway naar de achterkant van het station gebruikten. De vrouw op de l'Oréal reclame lijkt de enige te zijn die de treinstaking aan zich voorbij laat gaan. Ze blijft lachen. Voor modellen is het glas altijd halfvol.
Perrons verlaten. "Niet instappen" vertelt mij het bordje naast een verlaten trein. Foto's waard.
Paul Delvaux comes to mind. Ik weersta de drang een pastiche van zijn werk digitaal vast te leggen. Het regende. Het was te koud. Ik zou niet kunnen blijven lachen. Alleen perrons en treinen dus.
Abonneren op:
Posts (Atom)
