Antichrist

Dit is geen recensie.

Ik was er naar uit aan het kijken. Eindelijk tijd gevonden om de nieuwe von Trier te zien.
Meer dan twee jaar geleden schreef ik mijn thesis over de "rukker van het witte doek" zoals de Deen zichzelf wel eens noemt. Toen al werd Antichrist aangekondigd. Maar net voor de thesis-deadline lees ik op een deense nieuwssite dat onze Lars in een depressie verzeild is en bijgevolg loopbaanonderbreking neemt. Ik wacht dus al lang. Maar hij is terug. En hoe.

Scandinaven functioneren goed na een mentale aandoening ten gepasten tijde zo blijkt. Strindberg is er niet het minste voorbeeld van. Maar de gelijkenissen tussen de twee zijn al genoeg aangehaald. Genoeg daarover dus.

Antichrist.

In de aanloop naar de lancering van het laatste geesteskind van von Trier las ik een hoop artikels. De meesten focusten zich op concepten als 'genitale verminking', 'depressie' en 'lust'.
Goed, die waren op afspraak. Maar laat ons vooral eens kijken naar AL de rest. DOP Anthony Dod Mantle, een habitué bij von Triers films, zag de samenwerking weer zitten en fotografisch is de film dan ook echt af. Wat had ik hier graag een foto onder geplakt. Van bijtend stil tot barok grotesk, tussen pijnlijke lust tot passionele verminking. Het klinkt niet direct als een uitnodiging (of toch).

Ik geef het volgende toe. Ik ben nog maar twee maal lichtelijk misselijk geweest na het zien van een film.
De eerste keer was na Requiem for a dream die ik ondertussen zo'n negen jaar geleden in de cinema zag. De eindmontage met neergang van de drie hoofdpersonages liet me achteraf spontaan iets heel sterk bestellen op café. Ik weet niet meer met wie ik naar de film gegaan was, maar wel dat die persoon dezelfde reactie had.
De twee keer bij Antichrist. Maar ondanks het wrange gevoel dat mijn maag in beslag had genomen, kon ik toch alleen maar zeggen dat het een schitterende film was. Ok , sommige beelden zullen me nog lang achtervolgen en ik loop nu al twee dagen in een wijde boog rond elke schaar heen, maar toch.