Ik zag.
Tijdens een luchtscheppende pauze middenin een les mediakritiek zag ik iets dat me opviel. Het was niet de eerste maal dat ik dit fenomeen waarnam, maar het verwonderde me toch weer.
Even een kleine achtergrondschets. Ik kom uit Brugge. In het Venetië van het noorden (iemand noemde Venetië ooit het Brugge van het zuiden) is de moslimpopulatie niet bepaald groot. Het is nu eenmaal geen grote stad zoals Antwerpen of Brussel. Voor alle duidelijkheid, dit wil niet zeggen dat Islam me vreemd is, maar het kan verklaren waarom ik door het hieropvolgende fenomeen verwonderd was.
Goed. Pauze. Fenomeen.
Een Moslima wandelde voorbij, luidop aan het praten, zonder visueel waarneembare gesprekspartner, een tas in beide handen. Mysterie? Nee. Haar gsm zat mooi geplaceerd tussen hoofddoek en oor. Praktisch. Met mijn muts lukt het niet, empirisch onderzoek heeft het uitgewezen. Er wordt een fonds opgericht ter financiering van een nieuwe gsm.
Ik hoorde.
Tijdens een poging het papierwerk dat zich gedurende de voorbije weken op mijn bureau verzameld heeft te organiseren, hoorde ik op de achtergrond iets wat mijn aandacht trok, zeker na mijn waarneming van deze middag. Tussen het geluid van twee voorbijrijdende treinen door (wie in Gent Sint-Pieters op spoor één passeert, zwaai gerust), hoorde ik Jean-Marie Dedecker spreken over zijn nieuwe boek Hoofddoek of blinddoek (dit is GEEN reclame). In het boek haalt hij uit naar het migratiebeleid, de veel te lakse houding tegenover migranten enz. De man die het in de meeste gevallen moet hebben van krachtige slagzinnen noemde de hoofddoek "de battledress van de Islam". Ik zag meteen het beeld voor me van de Moslima die met vrienden of familie aan het bellen was. Was ze op oorlogspad? Vreemd, ik vreesde niet voor mijn leven.
Ik ben zelf geen Moslima en ben niet gelovig. Ik kan mij niet inbeelden dat een symbool mijn leven bepaalt. Aan de andere kant kan ik mij niet voorstellen hoe iemand zich kan storen aan een hoofddeksel. De vrouw die ik deze middag zag behandelde haar hoofddoek als een deel van zichzelf. Ze droeg die niet als onderdeel van een "battledress". Ze combineert haar geloof met het banale aardse electronicagebruik. Wie zegt dat integratie niet mogelijk is?
Ik heb geschreven.
Tijdens een luchtscheppende pauze middenin een les mediakritiek zag ik iets dat me opviel. Het was niet de eerste maal dat ik dit fenomeen waarnam, maar het verwonderde me toch weer.
Even een kleine achtergrondschets. Ik kom uit Brugge. In het Venetië van het noorden (iemand noemde Venetië ooit het Brugge van het zuiden) is de moslimpopulatie niet bepaald groot. Het is nu eenmaal geen grote stad zoals Antwerpen of Brussel. Voor alle duidelijkheid, dit wil niet zeggen dat Islam me vreemd is, maar het kan verklaren waarom ik door het hieropvolgende fenomeen verwonderd was.
Goed. Pauze. Fenomeen.
Een Moslima wandelde voorbij, luidop aan het praten, zonder visueel waarneembare gesprekspartner, een tas in beide handen. Mysterie? Nee. Haar gsm zat mooi geplaceerd tussen hoofddoek en oor. Praktisch. Met mijn muts lukt het niet, empirisch onderzoek heeft het uitgewezen. Er wordt een fonds opgericht ter financiering van een nieuwe gsm.
Ik hoorde.
Tijdens een poging het papierwerk dat zich gedurende de voorbije weken op mijn bureau verzameld heeft te organiseren, hoorde ik op de achtergrond iets wat mijn aandacht trok, zeker na mijn waarneming van deze middag. Tussen het geluid van twee voorbijrijdende treinen door (wie in Gent Sint-Pieters op spoor één passeert, zwaai gerust), hoorde ik Jean-Marie Dedecker spreken over zijn nieuwe boek Hoofddoek of blinddoek (dit is GEEN reclame). In het boek haalt hij uit naar het migratiebeleid, de veel te lakse houding tegenover migranten enz. De man die het in de meeste gevallen moet hebben van krachtige slagzinnen noemde de hoofddoek "de battledress van de Islam". Ik zag meteen het beeld voor me van de Moslima die met vrienden of familie aan het bellen was. Was ze op oorlogspad? Vreemd, ik vreesde niet voor mijn leven.
Ik ben zelf geen Moslima en ben niet gelovig. Ik kan mij niet inbeelden dat een symbool mijn leven bepaalt. Aan de andere kant kan ik mij niet voorstellen hoe iemand zich kan storen aan een hoofddeksel. De vrouw die ik deze middag zag behandelde haar hoofddoek als een deel van zichzelf. Ze droeg die niet als onderdeel van een "battledress". Ze combineert haar geloof met het banale aardse electronicagebruik. Wie zegt dat integratie niet mogelijk is?
Ik heb geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten