Niks.
Mocht ik in een café wonen, zou het "Spoor Zero" heten. Of toch als de eigenaar even weinig inspiratie had als die van de talloze "Spoor 11" of "Spoor 13" cafés. Ik woon naast spoor 1, moest het nog niet duidelijk zijn. Gevolgen hiervan zijn tijdelijke storingen in mijn sfeerverlichting en stukken van interessante tv-programma's die ik moet missen wegens voorbij donderende goederentreinen. Vannacht en vandaag....alleen stilte. Het maakt van mij bijna een aanhanger van het 'glas is halfvol'-principe, een optimist die in alles het positieve ziet, zelfs van een treinstaking...maar wees gerust, ik blijf mezelf.
Ik zag.
Bijna niemand.
Mijn immer grote journalistieke interesse dreef mij rond 18u naar het station Gent Sint-Pieters. Bevreemdend. Waar anders een stroom van mensen zijn weg naar de uitgang probeert te vinden (met een eenzame zalm die tegen de stroming in moet zwemmen), zag ik nu alleen enkele mensen die de catacomben onder de spoorlijn als gateway naar de achterkant van het station gebruikten. De vrouw op de l'Oréal reclame lijkt de enige te zijn die de treinstaking aan zich voorbij laat gaan. Ze blijft lachen. Voor modellen is het glas altijd halfvol.
Perrons verlaten. "Niet instappen" vertelt mij het bordje naast een verlaten trein. Foto's waard.
Paul Delvaux comes to mind. Ik weersta de drang een pastiche van zijn werk digitaal vast te leggen. Het regende. Het was te koud. Ik zou niet kunnen blijven lachen. Alleen perrons en treinen dus.
Mooi!
BeantwoordenVerwijderen