Scary Bitches

In tijden van veel werk en gebrek drive, grijp ik graag terug naar volgende muziek.
Het is fout.
Het is gruwelijk.
Het gaat over dood. Soms incest, soms bestialisme.
En misschien is er iets mis met mij, maar ik wordt er extreem vrolijk van.

woord van de dag?

amfobie, een vrees voor kikkers?
ter ere van E. die bang is voor kikkers en nachtmerries heeft over uiteenspattende varianten.

Antichrist

Dit is geen recensie.

Ik was er naar uit aan het kijken. Eindelijk tijd gevonden om de nieuwe von Trier te zien.
Meer dan twee jaar geleden schreef ik mijn thesis over de "rukker van het witte doek" zoals de Deen zichzelf wel eens noemt. Toen al werd Antichrist aangekondigd. Maar net voor de thesis-deadline lees ik op een deense nieuwssite dat onze Lars in een depressie verzeild is en bijgevolg loopbaanonderbreking neemt. Ik wacht dus al lang. Maar hij is terug. En hoe.

Scandinaven functioneren goed na een mentale aandoening ten gepasten tijde zo blijkt. Strindberg is er niet het minste voorbeeld van. Maar de gelijkenissen tussen de twee zijn al genoeg aangehaald. Genoeg daarover dus.

Antichrist.

In de aanloop naar de lancering van het laatste geesteskind van von Trier las ik een hoop artikels. De meesten focusten zich op concepten als 'genitale verminking', 'depressie' en 'lust'.
Goed, die waren op afspraak. Maar laat ons vooral eens kijken naar AL de rest. DOP Anthony Dod Mantle, een habitué bij von Triers films, zag de samenwerking weer zitten en fotografisch is de film dan ook echt af. Wat had ik hier graag een foto onder geplakt. Van bijtend stil tot barok grotesk, tussen pijnlijke lust tot passionele verminking. Het klinkt niet direct als een uitnodiging (of toch).

Ik geef het volgende toe. Ik ben nog maar twee maal lichtelijk misselijk geweest na het zien van een film.
De eerste keer was na Requiem for a dream die ik ondertussen zo'n negen jaar geleden in de cinema zag. De eindmontage met neergang van de drie hoofdpersonages liet me achteraf spontaan iets heel sterk bestellen op café. Ik weet niet meer met wie ik naar de film gegaan was, maar wel dat die persoon dezelfde reactie had.
De twee keer bij Antichrist. Maar ondanks het wrange gevoel dat mijn maag in beslag had genomen, kon ik toch alleen maar zeggen dat het een schitterende film was. Ok , sommige beelden zullen me nog lang achtervolgen en ik loop nu al twee dagen in een wijde boog rond elke schaar heen, maar toch.

Delvaux revisited

Ik hoorde.


Niks.


Mocht ik in een café wonen, zou het "Spoor Zero" heten. Of toch als de eigenaar even weinig inspiratie had als die van de talloze "Spoor 11" of "Spoor 13" cafés. Ik woon naast spoor 1, moest het nog niet duidelijk zijn. Gevolgen hiervan zijn tijdelijke storingen in mijn sfeerverlichting en stukken van interessante tv-programma's die ik moet missen wegens voorbij donderende goederentreinen. Vannacht en vandaag....alleen stilte. Het maakt van mij bijna een aanhanger van het 'glas is halfvol'-principe, een optimist die in alles het positieve ziet, zelfs van een treinstaking...maar wees gerust, ik blijf mezelf.

Ik zag.


Bijna niemand.

Mijn immer grote journalistieke interesse dreef mij rond 18u naar het station Gent Sint-Pieters. Bevreemdend. Waar anders een stroom van mensen zijn weg naar de uitgang probeert te vinden (met een eenzame zalm die tegen de stroming in moet zwemmen), zag ik nu alleen enkele mensen die de catacomben onder de spoorlijn als gateway naar de achterkant van het station gebruikten. De vrouw op de l'Oréal reclame lijkt de enige te zijn die de treinstaking aan zich voorbij laat gaan. Ze blijft lachen. Voor modellen is het glas altijd halfvol.


Perrons verlaten. "Niet instappen" vertelt mij het bordje naast een verlaten trein. Foto's waard.


Paul Delvaux comes to mind. Ik weersta de drang een pastiche van zijn werk digitaal vast te leggen. Het regende. Het was te koud. Ik zou niet kunnen blijven lachen. Alleen perrons en treinen dus.